Ik ben nu zes jaar Hoofdconducteur en zit helemaal op mijn plek. Het leukste vind ik dat als er een calamiteit is, ik direct moet inspringen en zorgen dat de reiziger goed geïnformeerd is. Dat snelle schakelen en stukje serviceverlening geeft me voldoening.
Ik draai alle soorten diensten, van de vroege tot de late dienst. Mijn werk begint altijd met me in dienst melden, een kop koffie drinken en dan - als dat nodig is - de trein gereed maken met de machinist. Dan ga ik de trein in, start ik het vertrekproces en maak ik servicerondes in de trein.
Geen dag is hetzelfde, want er kunnen zich situaties voordoen die je niet verwacht. Zo kan er een storing zijn en dan is het aan mij om de reizigers op de hoogte te houden en in het uiterste geval, om een eventuele evacuatie in goede banen te leiden. Die verantwoordelijkheid moet je aankunnen!
Een van mijn mooiste herinneringen is dat een collega besloot een huwelijksaanzoek te doen via de omroep in de trein. Ik stond klaar om de reactie van de toekomstige bruid te filmen en om haar naar een andere omroep te begeleiden voor haar antwoord. Ze zei ja!
Ik werk vanuit mijn standplaats Lelystad en daar heb ik een gezellige en hechte groep collega’s. We staan voor elkaar klaar, zowel tijdens de diensten als daarbuiten.
Ik werk al zes jaar als Hoofdconducteur en dan maak je ook gebeurtenissen mee die heftig zijn. Ik kan uit eigen ervaring zeggen dat mijn collega’s er in zo’n geval alles aan doen om er naderhand voor je te zijn, of om taken over te nemen. Dat gevoel noemen wij het geelblauwe hart.
Ik ben sinds een paar jaar werkplekbegeleider, dat houdt in dat ik aspirant Hoofdconducteurs begeleid in de trein. Het mooiste vind ik als je ziet dat ze taken leren en het dan opeens zelf kunnen doen.
Ik rolde er een beetje in, zo hielp ik bij een introductiedag en daarna viel ik een keer in als werkbegeleider. Mijn Teammanager zag dat ik het leuk vond en vroeg of ik een vaste begeleider wilde worden. Daar hoefde ik niet lang over na te denken!
De ene week begeleid ik vier verschillende leerlingen, de andere week maar één. Het liefst begeleid ik iemand langere tijd, dan zie je de groei. Ik help de aspiranten graag en het maakt mijn dienst interessanter. Een win-winsituatie dus!
Job
Vier jaar oud was hij, toen Job van der Schouw (21) wist: ik wil machinist worden. Over een paar maanden is het zover en mag deze aspirant-machinist zelfstandig een trein besturen. “Het idee dat je een gigantisch voertuig met honderden mensen bestuurt, leek me als kind al waanzinnig.”
Emma
Als je net als hoofdconducteur Emma (29) uit een NS-familie komt, dan lopen werk en privé nog al eens door elkaar. Gelukkig heeft Emma daar geen enkel probleem mee. “Mijn man, vader en zwager werken als machinist bij NS. Mijn schoonvader is inmiddels met pensioen, maar ook hij werkte bij het spoor. Mijn man kom ik niet vaak tegen, want we wisselen elkaar af in de zorg voor de kinderen. Mijn vader daarentegen wel, die zie ik regelmatig.”
Jordy
Als graphic designer maakte Jordy lange dagen. Na twaalf jaar had hij behoefte aan een baan met meer structuur en minder stress. Bij NS kan hij bovendien iets voor de maatschappij betekenen: 'Als machinist breng je reizigers letterlijk van A naar B. Dat ik daarbij help, geeft een goed gevoel.’
Wij, en derde partijen, maken op onze website gebruik van cookies. Wij gebruiken cookies om ervoor te zorgen dat onze website goed functioneert, om jouw voorkeuren op te slaan, om inzicht te verkrijgen in bezoekersgedrag, maar ook voor marketing en social media doeleinden (laten zien van gepersonaliseerde advertenties). Door op ‘Accepteren’ te klikken, ga je akkoord met het gebruik van alle cookies. In onze Cookieverklaring kun je meer lezen over de cookies die wij gebruiken en kun je jouw voorkeuren opslaan of wijzigen. Door ‘Weigeren’ te klikken ga je alleen akkoord met het gebruik van functionele cookies.